Las penas
que matan.
quiero
decir
fuera
de las
personas
globo
restemos
la
nada
dentro
de
vivir
rodeada
del
carmín
soñador
estabas
muy
guapa.
Y ahora
¿y ahora?
Sigo
aprendiendo
de
ti.
Alejé
la
hojalata.
El viento
que
viene
a por mí,
enfría
cada
mañana.
Y yo
no sé
volver.
Lo hice
mal,
claro,
pero
no sé
hacerlo
mejor.
Y cualquier
guitarra
me vuelve
a ti.
Tú
que fuiste
mi número impar
preferido
Tú que
eres
mi deseo
caído
en la
orilla.
Mi izquierda,
mis días azules
nuestra
cabellera
roja
de tanto
vuelo.
Aterrizaré
con nostalgia.
Recuperaré
nada,
y volveré
a todo.
Esto
no
se
puede
quedar
así.
No hay comentarios:
Publicar un comentario